Bana yemek pişirmek kadar zevk veren şeylerden biri de bahçe işleri. Çocuklarım, işim ve evim arasında geçen koşuşturma sırasında toprakla uğraşmak, bana adeta hareketlerimi yavaşlatıp ruhumu sakinleştiren bir terapi, doğayla ve gerçek varlığımla bütünleşmemi sağlayan bir kesit sağlıyor.
Son dört yıldır balkonumun kenarlarına yerleştirdiğim saksılara sardunya dikiyorum. Bakımı diğer çiçek türlerine göre oldukça kolay. İç ve dış mekanlarda yetiştirilebilen, toprağa kolay tutunan ve çok bakım istemeyen bir tür olması, benim şartlarıma çok uyuyor. Salkım gibi görüntüleri ve renklerine olan tutkumdan dolayı, sakız sardunya tercih ediyorum.
İlk yıl çok güzel gelişmişlerdi. Ancak tecrübesizliğimden ve zaman ayırıp kapalı bir yere alamadığımdan, kışın donmalarına sebep oldum. İkinci yıl tekrar alıp diktim. Bu kez azmedip, doğru zamanda bodruma almama rağmen, yine de donmalarının önüne geçemedim. Geçen yıl diktiklerimi de dışarıda bıraktım.
Bu yıl diktiğim sardunyalar da ilk yıl diktiklerim kadar güzel oldu. İtiraf edeyim, ilk yıl çiçek coşturan kimyasal bir sıvı kullanmıştım. Ama bu yıl asıl tüyoyu satıcısından aldım: sebze bahçem için temin ettiğim ve yedeğimde bolca bulunan yanmış inek gübresi! Anlayacağınız benim sardunyalar da "organik" besleniyorlar.
İki günde bir kuru yaprak ve çiçekleri üzerlerinden temizliyorum. Bu kadar güzel olunca, kıyamıyorum. Havalar iyice soğuyup sertleşince, bir kez daha başka ve daha sıcak bir kapalı alanda korumayı deneyeceğim. Belki bu kez onları korumayı başarabilirim.
Sema BİLGİN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder